Ik heb er geen idee van wat er precies aan de hand is, maar dezer dagen blijken de goeie jazzmuzikanten zo’n beetje aan de bomen te groeien in Israel (en van daaruit in New York). Nu is het de beurt aan Roy Mor, pianist en componist, maar dan wel eentje met een filosofiediploma op zak, een legertijd als para op het palmares en een loopbaan als software-ontwikkelaar in de steigers. Die liet hij voor wat ze was, om zijn ware roeping, de muziek, te volgen.

Daarin werd hij eerst opgeleid in Jeruzalem, waar hij ook zijn eerste stapjes zette met een eigen trio en kwartet maar hij vervolledigde zijn opleiding in New York aan de New School for Jazz and Contemporary Music, waar zijn geweldige resultaten ertoe leidden dat hij workshops bij de hele groten kon gaan volgen. Van daaruit openden zich de poorten naar de belangrijke podia en het samenspelen met zowat alles en iedereen, die er in de hedendaagse jazz toe doet en die overigens niet zelden dezelfde Joodse roots hebben als Mor zelf.

Is er iets in het leidingwater in Jeruzalem? Wie zal het zeggen, maar de kolonie indrukwekkende jonge muzikanten van ginds begint werkelijk fenomenale vormen aan te nemen, maar goed, terug naar Roy Mor: zijn ster begon te rijzen, ook al omdat hij muzikanten uit verschillende genres en regio’s bijeenbracht en met hen aan allerhande bijzondere, grensoverschrijdende projecten ging werken, gaande van klassiek tot jazz en wereldmuziek. Een aantal van de opnames van dergelijke projecten werd opgepikt door belangrijke radiostations en toen begon alles te rollen als en ware lawine; hij mocht meespelen met Avishai, Anat en Yuval Cohen, met Amos Hoffman en Avichai Ornoy, Esperanzah Spalding en Dave Douglas, om slechts die te noemen.

Vandaag is de nog altijd jonge muzikant er met zijn debuutplaat onder eigen naam, een mix van zeven eigen nummers, en een viertal klassiekers, zowel uit het Joodse repertoire als uit het werelderfgoed, waartoe ik Kurt Weill’s “Speak Low” en Hoagy Carmichael’s “The Nearness of You” -prachtige live-versie trouwens- reken.

Mor bespeelt alom de toetsen en wordt bijgestaan door bassisten Myles Sloniker en Marty Kenney, drummers Itay Morchi en Peter Traunmuller, behalve op de live opgenomen Carmichael-song, waar respectievelijk Joel Kruzic en Jeremy Dutton de drums en de bas beroerden. Zo heb ik, op flugelhornspeler Davy Lazar na, die een heerlijk partijtje meeblaast op “Nikanor”, alle gasten vernoemd, behalve de meest belangrijke. Die heet Amos Hoffman, werd hierboven al vermeld en hij tekent met zijn oud, zijn gitaar en vooral zijn razend knap samenspel me de piano van Mor -luister maar naar “Solar Reimagined” de belangrijkste lijnen uit, die deze plaat maken tot wat ze is: een heerlijke cocktail van de knappe composities van Mor -wat een fantastisch heldere toon heeft die toch op de piano- die vrolijk heen en weer dartelen tussen New York en het Midden-Oosten.

Dit is letterlijk wereldmuziek, met, wat mij betreft, “Jeruzalem Mezcla” als absoluut hoogtepunt, waarmee ik totaal niets negatiefs bedoel ten aanzien van de andere nummers. Hier staat namelijk niet één minder nummer op en, met mijn uitermate beperkte kennis van zaken, durf ik deze CD nu al tot de verrassingen van het jaar te rekenen. In één week tijd kregen we prachtplaten van Ariel Bart, Amit Friedman en nu ook deze Roy Mor geserveerd. Er moet toch echt iets bijzonders aan de gang zijn, daar in Israel….

(Dani Heyvaert)